Τα χαμένα της φιλιά μια καταιγίδα
που μου πνίγει κάθε τι στα όνειρα μου.
Τι τραγούδια να σας πω χωρίς ελπίδα
που ‘χει πάρει τη χαρά μου.

Τον καημό για το χαμό της πως ν’ αντέξω
την καρδιά να μην πονάει πώς να πείσω.
Που ‘ναι οι δρόμοι που την πήρανε να τρέξω
να τη φέρω πάλι πίσω.

Πως ν’ αντέξω τον καημό
πως μπορώ να τραγουδήσω.
Μαχαίρι στην καρδιά μου ο χωρισμός
στα στήθια μου αναστεναγμός.

Πως ν’ αντέξω ν’ αγαπώ
μια καρδιά που ζει μακριά μου.
Νιώθω μόνος σε σταθμό να καρτερώ
τραίνο δίχως γυρισμό.

Τώρα μόνος άδειους δρόμους αγναντεύω
και η θλίψη την καρδιά μου πάει να σβήσει.
Δεν αρνιέμαι την ποθώ και τη λατρεύω,
τη λατρεύω και μου λείπει.

Αμφιβάλλω κι όμως θα την καρτεράω
την καρδιά θα ξεγελώ με ψευδαισθήσεις.
Κι αν στη σκέψη μου τους όρκους της κρατάω
νιώθω πως δε θα γυρίσει.

Πως ν’ αντέξω τον καημό
πως μπορώ να τραγουδήσω.
Μαχαίρι στην καρδιά μου ο χωρισμός
στα στήθια μου αναστεναγμός.

Πως ν’ αντέξω ν’ αγαπώ
μια καρδιά που ζει μακριά μου.
Νιώθω μόνος σε σταθμό να καρτερώ
τραίνο δίχως γυρισμό.