Μόνος μου γυρίζω σε μια άδεια παραλία,
μα δεν έχει σημασία τώρα πια.
Δεν μ’ αναγνωρίζω, κάθε βήμα ξεθωριάζει από το κύμα
που αγκαλιάζει την στεριά.

Να ‘ταν το ψέμα στην άμμο γραφή
να ‘ταν η θάλασσα λήθη
κάθε υπόσχεση φίλο χαρτί,
κάθε φιλί παραμύθι.

Θα ‘μουν για σένα ο δρόμος
όμως έμεινα μόνος σε κάποια στροφή,
θα ‘ταν η αγάπη μας νόμος,
όμως είναι τα χείλη σου πόρτα κλειστή.

Τίποτα δεν μένει από τα γλυκά σου λόγια
που με τόση ευκολία μου ‘χες πει.
Είμασταν δυο ξένοι, εσύ έψαχνες για τέλος
και εγώ έψαχνα για μια καινούργια αρχή.

Να ‘ταν τα όνειρα κήποι, αυλές
να ‘ταν τα λόγια λουλούδια,
από τα άνθη να φτιάχνω χορδές,
για να σου γράφω τραγούδια.

Θα ‘μουν για σένα ο δρόμος
όμως έμεινα μόνος σε κάποια στροφή,
θα ‘ταν η αγάπη μας νόμος,
όμως είναι τα χείλη σου πόρτα κλειστή.