Αυτό που διψά προκαλεί

αναστάτωση

φέρνει

πιο κοντά τα κορμιά και τα κύτταρα

χάνουν τον έλεγχο

ιερή είναι η πείνα

που φωλιάζει στα φύλλα

ανυποψίαστοι οι βλαστοί

περιμένουν το δάγκωμα

ένα κορμί που υψώνεται αγνοεί

το φθινόπωρο

τους υλοτόμους του δήμου

που ζητούν στα κλαδάκια ανάμεσα

της ρίζας να πιάσουν τη φλέβα

αγγίζω κάποτε λυγισμένος την αλήθεια

αποδείξεις μου οι όροφοι

τα άστρωτα κρεβάτια απαρηγόρητα

το πρωί

χάσκοντας

την απουσία

και ακίνητα ίχνη

που εμμένουν στο όνειρο

ξεκινήσαμε άοπλοι οπλισμένοι

λαχτάρα

δίψα για παραμύθια

ιδανική

στο κέντρο μένει η ψυχή

παιδική

εγώ το κλάμα μου κράτησα

βαθειά

κανείς δεν το βλέπει

όταν λειώνει το πρόσωπο

εμφανίζονται χρόνια

στο μέτωπο

δεν τ ’ αγγίζει κανείς

από τις λίμνες του μυαλού μου

περιστέρια λευκά

αποκολλούνται τα όνειρα

τη φωνή σου χαρίζω

αξιώνω το πέταγμα