Έλα μαζί να μοιραστούμε το αόρατο πέπλο της σιωπής.
Να μην μας βρίσκουν τα άχαρα λόγια, να μην φορτώνουν
την σκέψη μας άχαρα πράγματα.
Μονάχα ότι έχει αξία ας ακουστεί
Ας περνά μέσα μας, ο αέρας, ό ήχος της θάλασσας,
το απαλό της μέλισσας βούισμα, πάνω στά άνθη.
Ας αφήσουμε τα χέρια να μιλήσουν σαν έρθει η ανάγκη,
αγγίζοντας αυτό που ποθούμε.
Ας ανοιγοκλείσουμε τα βλέφαρα κι οι ματιές μας άδολες
ας πουν το δικό τους τραγούδι...δίχως ήχο.
Να ημερέψει νούς
να γίνουμε δυο πλάσματα που δεν μιλούν
για να περιγράψουν την αγάπη...
που όμως την ζούν, την γεύονται
χωρίς να λένε σ’ αγαπώ
που δεν προσδιορίζει τίποτα
παρά μόνο το ανέφικτο και το μάταιο.
Οι πέντε αισθήσεις αρκούσαν...
μα όταν άρχισαν να φθίνουν
ο άνθρωπος επινόησε την ομιλία και την γραφή
για να περιγράψει αυτό που χάθηκε απο μέσα του.