Μία το μεσημέρι

Α, το μαγαζί ήταν ο προάγγελος του Ιδρύματος.
Η αυτοκρατορία του καφέ, τα αποσυντεθειμένα μόρια
που γεννιόνταν από το βουητό των ταβλαδόρων,
με μεταμόρφωναν σε αντικείμενο της πιο άδολης τρυφερότητας.
Ο ταμπής μου `δινε νερό, ο Συνεταίρο κάστανα,
το βασίλειο της πρέφας σκήπτρο είχε το αστερώδες κορμί του πατέρα.
Μα είναι αδύνατο να ξεφύγω απ’ αυτή τη μνήμη:

Εκείνος επέστρεφε αργά γιατί η κρυψώνα του επικοινωνούσε με την υπόλοιπη Αθήνα,
ο λαβύρινθος διακλαδιζόταν από τη Βύσσης έως την Πανεπιστημίου,
από Βάθης μέχρι Δεκελείας και πάλι από την αρχή, Ασκληπιού και Φωκυλίδου.
Με τέλεια ανεπτυγμένη την αίσθηση του προσανατολισμού πεταγόταν
ως την επιφάνεια της Σταδίου για να αναπνεύσει. Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο
που να μην έχει δοκιμάσει τον ιδρώτα του, υδρορροή που να μην έχει πιει
από τις δικές του σταγόνες. Από πού έβγαινε, πως έμπαινε στη χοάνη,
πότε ξεκινούσε τη μοιραία διαδρομή, όρθιος πάντα,
έχοντας υποστεί τις συνέπειες μιας από τα πριν χαμένης ντάμας.