Αναμαλλιασμένες ιδέες έμειναν πίσω
στο πέρασμα της ξαφνικής καταιγίδας
ο ουρανός των επίμονων επιδιώξεων
γονατιστός αλλάζει τροχιά χρώματα και διαστάσεις
η πόλη σηκώνει το βλέμμα
έχει τσουρουφλισμένη τη φτερούγα
και θρυμματισμένο τον αριστερό δείχτη
που έφεγγε στον επόμενο χειμώνα
επέστρεφε σκυφτός
ανάμεσα στα γεροντικά χάσματα
και τις νεανικές φλόγες
με μασούρια δυναμίτες
αντί για πλευρά
και λευκές σελίδες
βαθιάς απόγνωσης
αντί για πουκάμισο
τραβούσε πίσω του συρματόσχοινα με βεβαιότητες
που σκάλωναν στις εγκοπές της πραγματικότητας
σε κάθε τράβηγμα του σκίζονταν οι ώμοι
σε κάθε εγκοπή ανοιγόταν στην πλάτη του μια πληγή
σε κάθε σταμάτημα μάτωνε ο νους του
-θ’ αντέξεις
-μίλα μου αργά μακρόσυρτα βασανιστικά
όπως μιλάει το σκοτάδι στον ηττημένο
δεν έχω δύναμη γι άλλες τυμπανοκρουσίες.