Ναι μ’ αρέσει η βροχή πάντα μου άρεσε
Πάντα τα γκρίζα ερωτευόμουνα τοπία.
Κι όλοι πιστεύουνε η τρέλα πως με βάρεσε
Ή έχω πέσει σε βαριά μελαγχολία.

Γιατί στους δρόμους βγαίνω πάντα όταν βρέχει
Γίνομαι μούσκεμα μ’ αρέσει να κρυώνω,
Κι ενώ απ’ τη λογική αυτό πολύ απέχει,
Κοιτάω ψηλά κι εκεί τα χέρια μου απλώνω.

Και με ρωτάνε αν μιλάω με τον Θεό
Μα εγώ δε θέλω σε κανέναν να μιλάω
Με τις σταγόνες θέλω μόνο να πλυθώ
Έτσι αγαπάω κι απ’ τη μιζέρια ξεκολλάω

Και με κοιτούν απορημένοι ή σιωπηλοί
Γιατί αγαπώ αυτό που μίσησαν εκείνοι,
Γιατί εγώ κι όλοι του κόσμου οι τρελοί
Την βολεμένη τους τους λασπώσαμε γαλήνη.

‘Όχι. Μην λυπηθείς για τη βρεγμένη μου ψυχή
Να την πειράξει πια κανείς δε θα μπορέσει
Δε θα με κάνουν να μισήσω τη βροχή
Εγώ, Θα κάνω τη βροχή σ’ αυτούς να αρέσει.