Η πόρτα είναι μπροστά σου πάλι κι οι στριγκλιές
Αρχίζουν κι η τρελή φωνή εδώ εδώ
Ο μύθος της άνεσης πεθαίνει και το ανάκλιντρο
Του κορμιού της σκόνη. Σύννεφα μπαίνουν στα μάτια σου.

Είναι φθινόπωρο. Άνθρωποι πηδάν από τα τζετ
Οι συγγενείς τους πηδούν στον αέρα να τους συναντήσουν.
Γι αυτό οι στριγκλιές. Κανείς δε θέλει
Ν’ αναχωρήσει, κανείς δε θέλει να μείνει πίσω.

Η πόρτα είναι μπροστά σου και αδύνατο να μιλήσεις.
Ειν’ η ανάσα σου αργή κι όλο κρυφοκοιτάς απ'
Το παράθυρο. Ο γιατρός σου φοράει ποδιά χασάπη
Και κρατάει μαχαίρι. Εγκρίνεις.

Και θυμάσαι την πρώτη φορά που ήρθες. Τα φύλλα
Στροβιλίζονταν απ’ τις μουριές όπως έτρεξες προς το σπίτι.
Έτρεξες όπως φανταζόσουνα πως θα `τρεχες.
Το χέρι σου στην πόρτα. Εδώ είναι που μπήκες εσύ.