Νιώθω βαθιά μια «έκθεσιν»
ίσως και «υπερέκθεσιν».
Ο ποιητής λατρεύει κάτι τέτοια.
Κι είναι η χαρά του τόση
που γίνεται ένα με το δέος της τέχνης.
Ποια τέχνη και ποιο δέος
σε κρατούν σφιχτά τρεμάμενο
απάνω στη σελίδα;
Ποια επίθεση σε θραύει λεξηδόν;
Και ποια πατρίδα σε καλεί απελπισμένα;
Αχ ποιητά.
Εδώ σε θέλω.