Ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα μεγάλο δέντρο
παραταγμένο κατά μήκος της κορυφογραμμής του χρόνου
και ότι ήταν χειμώνας και ότι δεν είχα
καθόλου φύλλα.

Τα πουλιά έρχονταν σε μένα
όλη μέρα και όλη νύχτα
ένιωθα τις μικρές ανάσες των σπουργιτιών
μα και γεράκια, κουκουβάγιες
αετούς και φευγάτα χελιδόνια
καθώς και οι αιμοβόρους γύπες
με τα φτερωτά κολάρα τους.

Ήμουν εκεί για πολλά χρόνια
άκουσα τις ιστορίες των πουλιών
μα και των ζωων που περπάτησαν
στων εποχών τους κήπους
των ελαφιών και των λαγών
των αλεπούδων και των επιπόλαιων σκίουρων
και των χιλιάδων ποντικών και αρουραίων.

Είδα και πολλούς ανθρώπους που
αναζήτησαν σε εμένα καταφύγιο
είδα τον ήλιο και το φεγγάρι
το θόλο των αστεριών
και τα δώρα της βροχής και του ανέμου
το πέρασμα των εποχών
και την τελειότητα των θαλερών μου φύλλων
χρόνο με το χρόνο.

Ονειρεύτηκα πως ήμουν ένα μεγάλο δέντρο
και ήταν Χειμώνας στο όνειρό μου
και ήμουν δέντρο για όσο ζούσα.

Έτσι διάβηκα το χρόνο
πλήρης με τη δική μου ζωή
γνωρίζοντας πολλές ιστορίες
από εκείνες που μου έφερε ως δώρα
και χωρίς να ζητήσω τίποτε
περισσότερο από αυτό.

Έτσι διάνυσα τον εαυτό μου
ως το επέκεινα της μοναξιάς για να γνωρίζουν
ότι μια ολόκληρη ζωή μέσ’ τη σιωπή την πέρασα
διαβάζοντας τους άγραφους τους νόμους
του δικού μου σύμπαντος
και ότι κάποτε ήμουν ένας ποιητής.