Τι πλάσματα είναι αυτά που περνάνε έξω από το παράθυρο μου;
Πια δε γνωρίζω καν τις ονομασίες τους και δεν μπορώ να βρω καμία ομοιότητα με τα πλάσματα με τα οποία μεγάλωσα.
Δε μοιάζουν με Gremlins, ούτε με Critters, ούτε με Ewok.
Δεν είναι έντομα. Δεν είναι μαλάκια.
Δεν καταλαβαίνω αν έχουν χέρια ή πόδια.
Αν αυτό που ναι μπροστά είναι κεφάλι ή κάτι άλλο.
Δεν βλέπω μάτια να με κοιτάνε.
Τους κάνω κωλοδάχτυλο μα δεν αντιδράνε.

Με έμαθες να κλέβω απ’ το Θεό και τώρα πως να το ξεχάσω αυτό.
Πες μου, σε συγχωρώ.

Όλα αυτά τα αγόρια και τα κορίτσια που τα κατατρόπωνε ο έρωτας.
Όλα αυτά τα όμορφα σπίτια. Οι πισίνες .Το φως. Ο καθαρός ουρανός.
Το γάλα.
Το χαλασμένο γάλα με μεγαλώνει με βία.
Τα μάτια μου κλείνουν .Σστ. Ησυχία.
Κάντε ρε γαμώτο λιγάκι ησυχία να μην ξυπνήσουμε απ’ το όνειρο.
Είμαστε μονίμως κουρασμένοι.
Προστατευμένοι της Αγίας Ανοησίας.
Με τιμωρώ με αγκαλιές.
Τιμάω τα πλάσματα μ’ αθώες ψυχές.
Μιλάνε για μας.
1987.
Καιρός να γαμηθούμε ξανά.
Χαλασμένα παιδιά βγαίνουν ουρλιάζοντας από το εργοστάσιο.
Δεν κάνει να πίνουμε γάλα.
Χαλασμένα παιδιά με τραγούδια που ραγίζουν τους ώμους τους.
Δε θέλουμε γάλα.
Δεν κάνει να πίνουμε γάλα.
Με έμαθες να κλέβω απ’ το Θεό και τώρα πως να το ξεχάσω αυτό.
Πες μου, σε συγχωρώ.