Καταπράσινη αιθρία στο εύκρατο περιβόλι του σύμπαντος
ολόγραμμα περιστρεφόμενο που φωτίζεται
από απίστευτες των ματιών χειρονομίες.

Η μαγική τουλίπα ν’ ανοίγει τελετουργικά
αφαιρώντας λίγο αέρα από την επιφάνεια.
Σφίγγοντας τον στα γυμνά της πέταλα
εκτοξεύει αιθέρια έλαια μουσικής.
Κάθε στιγμή παράγει νέο θρίαμβο αντί στη ματαιότητα
νικώντας την απέραντη οδύνη θαρσεί σαν πέλαγος αιώνιον
και αποτεφρώνει τη συνάφεια του άλγους.
Μπρόβις, μετάχαρις, ελικόζα, ανθεναϊς
περιφέροντας πέτρινα ολόλυγμα άνθη
γύρω από τον ανθεκτικό της κύβερο
επαγρυπνώντας για το απροσδόκητο
φλερτάρει νοερά το βάθος.

Σε κάθε κίνηση κάθε αίσθηση πλημμυρίδα πεταλούδων
με φως ατελεύτητον.
Υπάρχει ανεόμις, υπάρχει αλκυών
υπάρχεις κι εσύ καθώς φαίνεται.
Οι λεπίδες των χρωμάτων στα φτερά
αγγίζουν ένα χωρόγραμμα πάνω σε κλωστές ανέμων.
Ζεμενθία ρουμινα, ανθόχαρις πέλια
διαιωνίζοντας τα τρυφερά ερωτήματα
απόρια ερέμπια ερίνις.

Βγαίνοντας από το καταπράσινο αίσθημα
κλείνει μια πόρτα ξύλινη χτυπώντας το ρόπτρο.
Βιοχημεία τεχνητού ισορροπιστού
απόσταση φαρμακευτική από τη θέση
που περιστρέφεται σε κλάσματα απεσταγμένου συναισθήματος.
Όπως απλώνει τη μιλιά του και αναδύεται
στα πιο μεγάλα φυλλώματα με ιαχές θαυμάτων.
Μονόλογος.

Ορίζοντας γαλάζιου με τέχνη συναρπάζει τη γέννηση
κι έτσι ένα τεράστιο τραγούδι στέκεται η ζωή σου
μαρτυρώντας τον αγέρωχο τρόμο να υπενθυμίζεις το αθέατο.
Με πλανόδιους ήχους αιωρούμενους ακροβάτες
του λευκού μάγιστρου της φωνής σου.

Νεύμα νηφάλιο καταρχήν ναι στις ανθρώπινες φωνές
και τις ανοίγει τοποθετώντας το κλειδί μιας άλλης σφαίρας
σε κρύπτες μύθων
Σε κήπους λάμπεις μυστικές συνεννοήσεις
κρατήρες πάθους συναλλάζοντας υπόγειες ενέργειες
από φιλιά εκρήξεις.
Πίσω γυρίζεις απ’ τα σκοτάδια που λάμπουν ξυραφένια
μέσα από φώτα ακουμπισμένα.
Πίσω γυρίζεις.