Στον ήλιο οι δικοί μου οι θεοί κι εγώ
όποτε πάω να τους δω,
χάρες δε ζητιανεύω
κι ούτε έχω για θελήματα τον ουρανό
για να τον στέλνω εκεί κι εδώ,
ρουσφέτια να γυρεύω.

Άμα τα μάτια μου σηκώνω προς τα πάνω,
είναι για `κείνο το γαλάζιο που δε φτάνω
κι άμα με δεις ποτέ να προσκυνάω,
είναι το χώμα αυτό που θέλω ν’ ακουμπάω.

Πανάκριβος όλος ο κόσμος μου κι εσύ
μα κόστισε χρυσάφι αυτή η ζωή,
με λύπη κερδισμένο
κι ούτε είναι πρόχειροι οι δικοί μου οι θεοί
να τους δηλώνω υποταγή
κάθε που δύσκολα ανασαίνω.

Άμα τα μάτια μου σηκώνω προς τα πάνω,
είναι για `κείνο το γαλάζιο που δε φτάνω
κι άμα με δεις ποτέ να προσκυνάω,
είναι το χώμα αυτό που θέλω ν’ ακουμπάω.

Στον ήλιο οι δικοί μου οι θεοί κι εγώ
όποτε πάω να τους δω,
χάρες δε ζητιανεύω
κι ούτε έχω για θελήματα τον ουρανό
για να τον στέλνω εκεί κι εδώ,
ρουσφέτια να γυρεύω.

Άμα τα μάτια μου σηκώνω προς τα πάνω,
είναι για `κείνο το γαλάζιο που δε φτάνω
κι άμα με δεις ποτέ να προσκυνάω,
είναι το χώμα αυτό που θέλω ν’ ακουμπάω.