Τον κόσμο όλο έχω για σπίτι,
δεν έχει τέλος η απλωσιά
κι είναι μαζί νίκη και λύπη,
τόσα ν’ αντέχει η καρδιά.

Σκορπίζομαι και σπαταλιέμαι,
πες το κατάρα ή ευχή
κι αν με το θάνατο μετριέμαι,
είναι από αγάπη στη ζωή.

Ποτέ δεν ήξερα απ’ την άλλη να γυρίσω,
ποτέ δεν μπόρεσα τα μάτια μου να κλείσω
σε ό,τι υψώνονταν μπροστά μου, αληθινό.

Άκουσα πάλι την καμπάνα,
δεν ρώτησα για ποιον χτυπά,
τ’ αδέρφια μου από άλλη μάνα,
όσα τ’ αστέρια είναι πολλά.

Τον κόσμο όλο έχω για σπίτι,
δεν έχει τέλος η απλωσιά
κι είναι μαζί νίκη και λύπη,
τόσα ν’ αντέχει η καρδιά.

Ποτέ δεν ήξερα απ’ την άλλη να γυρίσω,
ποτέ δεν μπόρεσα τα μάτια μου να κλείσω
σε ό,τι υψώνονταν μπροστά μου, αληθινό.

Τον κόσμο όλο έχω για σπίτι...