Σιωπηλά στα χέρια με κρατάς
και δειλά το βλέμμα σου γυρεύω
με κοιτάς με μάτια σκοτεινά
και ξανά με σύννεφα παλεύω

ο καημός με κλείνει, ψυχή μου
ποιά δίνη σε τραβάει μακριά

Σύννεφα ξανά πώς βαραίνουν την καρδιά μου
σύννεφα ξανά σκοτεινιάζουν τα όνειρά μου
σύννεφα ξανά σ’αγκαλιάζω μα δε σ’έχω
σύννεφα ξανά τη σιωπή σου δεν αντέχω

Μια βροχή τα σύννεφα σκορπά
ποιά πληγή κρυφή θα γιάνει
σαν ευχή που πέφτει από ψηλα
κι απαλά στην καρδιά μου φτάνει

Το χρόνο σταμάτα μια στιγμή να κρατηθώ
το γκρίζο ν’αλλάξω μ’άλλο χρώμα φωτεινό
μ’ανοίγεις ευχή σαν η βροχή τον ουρανό
σταλάζεις κι αλλάζεις της καρδιάς μου το ρυθμό