Μην ψάχνετε, δε θα βρειτε ποτέ και πουθενά
ποια είναι ακριβώς η Μινοδίκη

Μπορεί να είναι ο χρόνος και οι καιροί που διάβηκαν

μια βρύση που έχει στεγνώσει
σαν την Τρανή βρύση της Ζούρτσας
ένα κομμάτι μάρμαρο σφηνωμένο σε μια ξερολιθιά

Η νόνα μου η Κανέλλα, η νόνα μου η Γιωργίτσα
Η ψαριά φοράδα ή ο Ντορής του θείου μου Γιάννη
το χτένι από ένα σαρακιασμένο αργαλειό

Η μάνα μου όταν χόρευε στο γάμο της
ή όταν έτρεχε ψάχνοντας για τον πατέρα μου
κι έκλαιγε κι έκλαιγε
όπως ακόμα συνεχίζει να κλαίει στον ύπνο μου
αλλά ποτέ δε λύγισε ούτε με τον καρκίνο
ήταν και παρέμεινε παντοτινά μια Βικτωρία
όπως ήθελε τ’ όνομα της που δεν πρόδωσε ποτέ.