Το'χουν αυτό οι νύχτες, να τρελαίνουν τους ποιητές
και να τους ταξιδεύουνε στο Σείριο, στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού,
στην άλλη άκρη του πληκτρολογίου, τελοσπάντων,
όπου χορεύουν οι Σουλιώτισσες (ανθοί της αμμουδιάς οι αχινοί)
και πέφτουν απ'τη σκάλα-Ζάλογγο, πάνω στο τρύπιο στρώμα-
το `φερε ο κύριος Κώτσης μαζί με το βιολάκι του,
τα κουβάλησε με το καρότσι εκείνου του μυστήριου μεταφορέα
που άρπαζε καδρόνι όταν το σταυρό σου έκανες πλάι του.
-κι είχαμε το παραπέτο γεμίσει σταυρούς-.

Α, αυτός ο γκρεμός μας πήρε τα ωραιότερα κορίτσια...
Πού είναι η Βάσω, η Θέου, η Ελένη; Ποιά, πλέον, θα παρακαλούσε:
"Φώναξε μάγισσα την Άννα την κατσικού",
εκεί στα χαλάσματα της ροτόντας, στο παλιό Φωταέριο;

Κι ο Τραγουδάρας δεν καταλάβαινε τι μας στερούσε κι εξακολουθούσε
πάνω απ'το ακκορντεόν του-στη στεριά δε ζει το ψάρι.