Δίνουμε σημασία σ’ όσους μας αποστρέφονται,

για να πληρώσουμε το τίμημα,

μήπως και μάθουμε να οπισθοχωρούμε,

μήπως διδαχθούμε πως ο άλλος δεν είναι η ευτυχία μας

αλλ’ υποχώρηση σε αδιέξοδα υπόγεια,

σε δεξαμενές ρηχού νερού με χορταριασμένες όχθες,

όπου καμία λυχνία δεν λάμπει.

Επιζητούμε συμπάθεια από αδιάφορους

κι απ’ όσους έχουν μάθει να στέκονται πάντα

σε μια πόρτα υποδοχής

με καλοπιάσματα και χαμόγελα,

για να γίνουν αρεστοί κι αποδεκτοί από μια παρέα

αλυσίδας σχέσεων που αποσύρεται στο ίδιο μπαλκόνι

για να θαυμάσει τη θέα της πόλης,

όπουτα φώτα πέφτουν

πάνω σε λακέδες της φήμης.

Δίνουμε αξία σε οξειδωμένα σκαριά πλοίων,

που στέκονται γερμένα χρόνια τώρα

στην άμμο της λίμνης Αράλης,

(στις σκιές τους τα καλοκαίρια καταφεύγουν καμήλες),

από την εποχή που αποσύρθηκαν τα νερά

και φάνηκε ο βυθός της έρημος,

για ν’ απλωθεί στο εξής δεκάδες χιλιόμετρα,

πότε θερμή και πότε παγωμένη

η ανάσα της στέπας.