Ο τόπος μας είναι μικρός,
η θάλασσα μεγάλη και πλατιά,
στους κόρφους της νησιά μεγάλα και μικρά,
νησιά πανάρχαια, μυθικά
θηλάζουν την αρμύρα και το φως·
αλήτες πολυώνυμοι άνεμοι
διαβρώνουν την αιωνιότητα της πέτρας
άναρχο το αιγαίο φως, ασύλητο
επουλώνει τις πληγές των λαβωμένων βράχων.
Ο ήλιος –δίκης οφθαλμός–
μάρτυς παθών πολλών και παθημάτων,
θανάτων κι αμνημόνευτων θαυμάτων,
δωροδοκεί τις μέρες των θνητών και τεθνεώτων.
Πάνσεπτη αργυρή Σελήνη
στάζει ασήμι τη δροσιά
στα έργα και τις μέρες των ανθρώπων
κι ανθούν στα πλάγια οι βραγιές του μόχθου.

Ίαμβοι και τροχαϊκοί αλώβητοι
ηχούν στις αμμουδιές του Αρχιλόχου,
το κάλλος μεγαλύνουν το αρχαίο
και λάμνει στ’ αρμυρά πελάγη
η δικαιοσύνη του αρχαίου νόστου.

Όρθια βουνά,
γυμνά βουνά, γρανίτες,
δωρισμένα του αιγαίου φωτός,
από ανέμους και δρολάπια δαμασμένα,
κατοικημένα από θεούς και ημιθέους
σηκώνουν κάστρα και λαούς αγρυπνημένους.
Στα πλάγια κάνουνε λημέρια
άοκνα του πελάγου τα μελτέμια.
Μάρμαρο πελεκώντας με λοστούς και με καλέμια,
υπομονετικά των μαρμαράδων χέρια
θεούς πανάρχαιους, ήρωες και ημιθέους
από της γης τα σπλάχνα ανασταίνουν.
Σκάβουν με ηλιοκαμένα μάτια
ιδροκοπώντας άμισθοι ξωμάχοι·
οργώνουν, σπέρνουν και θερίζουν·
και «η ζωή τραβάει την ανηφόρα»
με αξίνες, με λοστούς και με καλέμια,
με ψαρόβαρκες και με βαπόρια
και καράβια ποντοπόρα αρμενίζουν μακρινούς,
άξενους και ειρηνικούς ωκεανούς.

Καιροί και μέρες αλησμόνητες,
μνήμες και δόξες αμνημόνευτες,
φευγάτες εποχές αλλοτινές
κι αλαργινές αγάπες ανερμήνευτες·
έρωτες ξεχασμένοι στ’ ανεμοδαρμένα βράχια
τον όρθρο των αιώνων ιστορούν
κι αγρυπνισμένες οι ψυχές των τεθνεώτων
καλημερίζουν την καινούργια εποχή κάθε αυγή.
Κάθε αυγή ανθεί νέα ζωή,
βλασταίνουν τα θαμμένα όνειρα
κι εκείνα που ταξίδεψαν άλλους καιρούς
με ούριους κι αληγείς ανέμους για άλλους τόπους,
γι’ άλλα λιμάνια και σταθμούς ονειρικούς,
για πολιτείες μακρινές, για αλλόθροους ανθρώπους,
ο νόστος την επιστροφή τους να ευλογήσει.