Από παρουσίαση σε παρουσίαση
περιέφερε την τέχνη του
σαν την ανήμπορη μητέρα του
από το ένα νοσοκομείο στο άλλο.

Σχετίστηκε με κυνηγούς ονείρων,
μια επηρμένη σύναξη
που αντάλλασσε φιλοφρονήσεις,
πότε δειπνώντας σε πολυτελή εστιατόρια
ή σε υπόγεια καταγώγια με λαϊκή μουσική.

Ως εκεί η επικοινωνία μονάχα,
ως εκεί οι ευχές.

Κι όταν ένα βράδυ,
μέσα στο δωμάτιο του σπιτιού με τις εικόνες
που ευωδίαζαν βασιλικό και λιβάνι
η μητέρα πέθανε στα χέρια του,
και πρόλαβε μέσα στο ψυχορράγημα
και στις κοφτές ανάσες
να του δώσει την ευχή της,
αναγνώρισε επιτέλους για πρώτη φορά
τι σημαίνει στοργή και τι αγάπη.