Στερημένη το φως μου,
την πλαστική μου υπόσταση
προσπάθησα να καταλάβω.
Όμως ο τάφος
που τριγυρίζει τη σκιά μου
δεν άφησε ήσυχο το μάρμαρο.

Κάποτε όταν
η λάμψη επανέλθει
θα συμπεράνω τη θλίψη
στου σμιλευτή μου τα χέρια.

Διαφορά χεριών
υπάρχει, κατ’ εμένα,
στον τρόπο που κρατάνε την πυξίδα
στην ημερήσια στήλη του θανάτου.

Οι αραιές τής σκέψης μου
πτυχές συντέμνουν
σχεδιασμό γαλήνης,
ευδαιμονία φορέματος ψυχής.

Μια δεύτερη εκδοχή σαφώς ορίζει
το διάκενο του δεξιού χεριού
και το μηρό και το χιτώνα.

Στα δάχτυλα μελωδικών δακρύων
ανασκευάζεται ήδη μια συγκέντωση
αστέρων κάτω απ’ το αέτωμα.

Θα ξαναβρώ κι εγώ ποτέ το φως μου,
ελεύθερη απ’ το κάλλος, υπερηψωμένη,
περαστική εν οδώ;

Κάποια στιγμή στον Όμηρο θα πάω –
των ανθρωπίνων χώρεσε τον ουρανό
σε μύθου κιβωτό.

Αν στέκεσαι, διαβάτη, την καλλίγραμμη
κι άγνωστη κόρη που ήμουν, δώσε
πίσω σε μένα,
φώτισέ μου την ερήμωση.