Τα αισθητικά ιδεώδη της μητέρας μου
ίσως να ήταν παλαιότερα
και οπωσδήποτε λιγότερο φιλόδοξα και υψιπετή

από τα επικολυρικά του Ζαλοκώστα
ταίριαζαν μάλλον με τα κιλίμια και τα χράμια
που ύφαινε στον αργαλειό η μάνα της
Νιόνυφη, στις κανελιές φωτογραφίες του μεσοπολέμου
με το καπελίνο, τη χαμηλή ζωνη στη μέση
και τα κουμπωτά γοβάκια,
μια παραλίγο σουφραζέτα θα `λεγες
μου είναι δύσκολο να την ταυτίσω.
τη θυμάμαι πάντως κάπως αργότερα
να σιγοψιθυρίζει μελωδίες του συρμού
μα στις επίσημες, στις πιο αυθεντικές στιγμές της
μονάχα τα τραγούδια του κατακαημένου του Μωριά.
των Κολοκοτρωναίων και των άλλων της άρεσε να τραγουδάει.

Tη βλέπω τώρα στο πορτραίτο της Ραλλούς
ν’ ατενίζει έξω από το χρόνο αγέρωχη κι αλύγιστη
όσα τράβηξε και άντεξε χωρίς βαρυγκομιά
όπως οι περισσότερες γυναίκες της γενιάς της
την καταφρόνια, τους πολέμους, τους ξεσπιτωμoύς.

Αγέρωχη κι αθάνατη
ώσπου να κλείσουνε και τα δικά μου μάτια.