Ο άνεμος καταδιώκει τα περιστέρια
Ο άνεμος με το κόκκινο στόμα
Και τα καλοδεμένα χέρια
Ο άνεμος που τραγουδάει
Όταν η θάλασσα σωπαίνει

Σηκώνονται οι τρίχες του ανθρώπου
Από τις βουνοκορφές ο ίλιγγος μας χαιρετάει
Ξοδεύεται για να πετάξουμε κι εμείς πάνω του
Όπως κάνει ο αετός

Δεν είναι τρέλα η ζωή
Αλλά κολύμπι στον αγέρα
Αλλά ήσυχο και φλογερό βάδισμα
Πάνω στη ράχη των αλόγων
Πάνω στον οίστρο των πετεινών τ’ ουρανού
Πάνω στο παχύ στρώμα
Της αθανασίας

Δεν βρίσκει πάτον η καρδιά μας
Μήτε την ανάμνηση δεν αγγίζουμε
Με τα πόδια
Δεν υφίσταται πια κενό

Το πρόσωπό μας πολλαπλασιάζεται
Από τα χόρτα αναβλύζει συνεχώς
Η πατρίδα
Και ορμάει να μας συναντήσει
Δεν είμαστε ξένοι
Δεν είμαστε πια ξένοι
Πουθενά.