Το παγκάκι βουτηγμένο στη νύχτα του,
πάλευε να κρατήσει μια θέση στεγνή
από τη βροχή που δε σεβόταν τίποτα.
Ίσως να μην έπαιρνε ο αέρας τα φυλλώματα
που χρόνια τώρα παριστάνουν τη στέγη του.
Ναι, αρχίζω να πιστεύω ότι κινιόταν
δεξιά-αριστερά, πίσω-μπρος σαν διεθνής πορτιέρης.

Κάθισα στη θέση τη στεγνή κοιτάζοντας ό,τι αγαπώ.
Θαρρώ κάποια στιγμή σε είδα. Πλάσμα της φαντασίας μου,
απάντηση στην απορία μου. Φεύγοντας άφησα το δώρο σου εκεί.
Μπορεί να το βρεις.
Μόνη έμεινε και η πιο όμορφη τούρτα.
Πήρε ο αέρας τη φλόγα των κεριών,
μια γεύση πικρή, τη θέση της γλύκας
Ο σπαραγμός της μάνας, στα λόγια σου.

Ας είναι. Ας τρεμοπαίζουν τα φώτα του λιμανιού
στα παράθυρα που ακουμπά ολόκληρη η ζωή μου.
Να σου λένε κάθε μέρα, Χρόνια Πολλά.