Άλλοτε μας ήταν δύσκολο
να μετρήσουμε είδωλα και πράξεις.
Τώρα καινούργια μέτρα και σταθμά
στη ζυγαριά
και δεν υπάρχει τίποτε:
μια δροσιά στα δάχτυλα
τ’ ανάγλυφα του πόθου
κι οι πρώτες εντυπώσεις
στην κορφή της αποθέωσης.

Στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού
μένουν τα σημάδια που αφήσαμε
κάτω απ’ το τραγούδι της θάλασσας
κι ένα κοχύλι κλειστό.
Τη χαρά που μας έδωσαν να τη χαρούμε
τη χαρήκαμε.
Τώρα μια νέα πραγματικότητα
το θέλημά της γυρεύει
κι ούτε κανείς ξέρει πώς θα τελειώσει
για τις ψυχές που γνώρισαν
γυμνό το πρόσωπό τους
στην επιφάνεια του νερού.

Δε σώνει μια μνήμη.
Είναι πολλές οι πληγές
ανάμεσα στον άνθρωπο
και στην ανάμνηση
του ανθρώπου...