Δεν λέγω λόγια σπέρνω στο χαρτί
δεν ασχολούμαι με τη μοίρα ή την λίρα
και βλέπω πάντα στα μάτια την ζωή
σαν να `ταν όμορφη παρθένα ή ζωντοχήρα.
Καμιά φορά στον δρόμο σταματώ
στραγάλια ν’ αγοράσω ή φουντούκια
και λέγω καμιά φορά έναν σκοπό
που τραγουδιέται –δόξα τω Θεώ–
χωρίς μπουζούκια.
Και όταν το βράδυ πέφτει η σιγαλιά
πηγαίνω τ’ άλογά μου να ποτίσω
και ως κατουράν ή πίνουνε νερό
τα ραδιόφωνα τριγύρω μου σκορπούν
πότε του Χέντελ το "Αλληλούια"
πότε μιαν άρια από την "Κάρμεν" ή την "Τόσκα"
κ’ αίφνης –σε άλλες στιγμές–
σαν ξέσπασμα μιας προσευχής
ακούω τον ύμνο της Διεθνούς από την Μόσχα.