Είχε προχωρήσει για τα καλά ο αιώνας.
Σ’ ένα μεγάλο μπόγο,
όλα τα ασημικά της φάρας, του Γιαννούλη Χαλεπά,
με μια αλλαξιά εσώρουχα του στρατηγού της επανάστασης, Ιωάννη Ρούκη εξ Ευβοίας
και
τις επτά ταριχεύσεις του Εγώ,
διπλοραμμένες σε μια φόδρα του ταγέρ της Μαντούς Μαυρογένους.

Έτσι φορτωμένοι περάσαμε τη Γέφυρα του Ευρίπου,
με χιλιάδες κλουβιά ωδικών να γεμίζουν πούπουλα με χρώματα τις όχθες του μοιραίου,

τραβήξαμε κατά την άβυσσο των σιωπηλών λιμένων της πόλεως του Ανακρέοντος.

Τις μέρες των πανηγυρισμών του πολιούχου
Πέδρο Ανδρέα Βαγέχο,
πραματευτάδες των εμφυλίων της ψυχής,
με λέξεις, στίχους και σκέψεις,
ανοίξαμε τις εκκλησιές και σώσαμε στα μανουάλια φως,

για τις μεγάλες νύχτες και αυτού του θέρους,
για τις μεγάλες νύχτες και αυτού του αφανισμού.