Εάν γνωρίζαμε το σημείο όπου θα έσπαγε κάτι,
όπου θα κοβότανε το νήμα των φιλιών
όπου ένα βλέμμα θα έπαυε να συναντιέται μ’ ένα άλλο βλέμμα,
όπου η καρδιά θα έδινε ένα σάλτο προς άλλο τόπο,
θα μπορούσαμε να βάλουμε ένα άλλο σημείο πάνω στο σημείο αυτό
ή τουλάχιστον θα του κρατούσαμε συντροφιά καθώς θα τσακιζόταν.
Εάν γνωρίζαμε το σημείο όπου κάτι θα γινότανε ένα με κάτι άλλο,
όπου η έρημος θα συναντούσε τη βροχή,
όπου η αγκαλιά θα αγγιχτεί με τη ζωή,
όπου ο θάνατος μου θα ζύγωνε στον δικό σου,
θα μπορούσαμε να ξετυλίξουμε το σημείο αυτό σαν μια σερπαντίνα
ή τουλάχιστον να του τραγουδήσουμε μέχρι να πεθάνουμε.
Εάν ξέραμε το σημείο όπου κάτι θα είναι πάντα κάτι,
όπου το οστό δε θα λησμονά τη σάρκα,
όπου η πηγή είναι μητέρα μιας άλλης πηγής,
όπου το παρελθόν ποτέ δε θα `ναι παρελθόν,
θα μπορούσαμε ν’ αφήσουμε μονάχα το σημείο αυτό
και να σβήσουμε όλα τα άλλα
ή να το φυλάξουμε έστω
σε ένα μέρος πιο σίγουρο.