Έλα η χαρά θα διαιρεθεί ανάμεσά μας
Εμείς οι άνθρωποι χωρίς αφή
Ιερό ένα δέρμα νειρευόμαστε
Και με σπουδή ανάβουμε την προσοχή μας
Από ένα ανύπαρκτο δάσος κόβουμε ξύλα
Να χρησιμέψουν ενάντια στον εχτρό
Και για την ωραία φωτιά της συντήρησης
Ένα με τα στοιχεία

Κάποτε οι φλέβες ολωνών ανοίγονται
Με τρυφερότητα ψεύδεται το χώμα
Και δέχεται το αίμα τα ένστιχτα
Την αόρατη ψυχή θηρεύει
Η ασύλληπτη ζωή τού φεύγει
Αλλά η αγκαλιά του είναι θερμή
Ένα φιλί που κρύβει την αλήθεια
Το σύμπαν θλίβεται σε απόσταση

Δεν ξέρει σύνορα η καρδιά
Δεν λούζεται σε βρύση
Κάτω από βουνό
Το αγνάντεμα δεν έχει τέλος
Διαρκεί με το τραγούδι του βοσκού
Τώρα που δεν τελειώνει μήτε ο κάμπος
Και είτε δειλινό είτε φεγγάρι
Ένας ο σκοπός της μουσικής.