Από τους άντρες κρατάω απόσταση

πιο πολύ από κείνους που σε θέλουν για μάνα –

ελένη των δυο ποταμών

τρέμει το χείλι σου από θυμό πνιγμένο

ελένη των περιστεριών της κρύας θάλασσας

χρόνια στον πάγκο της αναμονής

μες στα προάστια ή στους προθάλαμους των ιατρείων

ελένη της φωτιάς

αναμοχλεύοντας δάκρυα παλιά

πετώντας πέτρες στο κορμί

που θέλει ν’ αλωθεί

από τους αγαπητικούς σου παίρνω απόσταση

ελένη της σφαγής

σάμπως τι να μου έδινες

αν γύρναγα μαζί σου στα χωράφια

τα ίχνη ψάχνοντας

αν και τον ύπνο μου θυσίαζα

ακούγοντας

τον αρχαίο σου μύθο

στα τείχη που ` χει ανάγκη η ομορφιά σου

καταδικάζεις τα αρσενικά στην έξαψη

κι ύστερα διασύρεις τα κορμιά τους στα πεδία

ελένη όλων των καιρών

με την σπασμένη φτέρνα