Από παλαιότερα φύλλα ημερών:
"Όσα έχουμε σήμερα: Ξερά φύκια
πατημένα σπλάχνα ζωων στις δανεικές λεωφόρους
πεταμένα λάστιχα αυτοκινήτων στη σκοτεινή εξοχή.
Αναποδογυρισμένες, ιερές χελώνες
μεταχειρισμένα ονόματα της αθανασίας".

Όπως τα κρυπτικά αρχικά γράμματα κάποιων ιερών βιβλίων

Ταξιδεύουμε ή μήπως ονειρευόμαστε τον κόσμο
κάθε φορά που η αναχώρηση μας τάζει τα πάντα
παίρνοντας τη μοίρα από το χέρι
να περπατήσουμε στο φως των θαυμάτων.
Αλλά και στις νύχτες των πέντε ηπείρων
όπως τα κρυπτικά αρχικά γράμματα κάποιων ιερών βιβλίων
σοφοί γέρασαν μα δεν τα διάβασαν ποτέ σωστά.
Τι άραγε περιμένεις από μένα,
μια ιστορία πανικού είμαστε κατά βάθος όλοι
δυο χούφτες ζυμάρι που κάηκε κατά λάθος
ήδη από τον γαλαξία ξεγραμμένοι
αστρική σκόνη άντε με το ζόρι.

Από παλαιότερα φύλλα ημερών:
"Τρύπια πλευρά της κιβωτού
που δεν έσωσε στο τέλος κανέναν
κι άραξε εδώ, στην κώχη της μαύρης πέτρας
κουφάρι που το κοιμούνται οι τρελοί.
Όσα έχουμε σήμερα: Πίσσες
τ’ ακοίμητα μάτια των τεράτων".

Στο κύμα βυθίζεται το σώμα
ώρα φαγητού ή πνιγμού από λύπη
σαν κούκλα που ξέχασαν παιδιά στην άκρη του δρόμου
ωκεανός ή κρεβάτι άδειο από νόημα
η δυσκολία των εφήμερων ερώτων
ένα καλοκαίρι που δεν ήρθε ποτέ παρά μόνον λόγια.
Να γίνει όμως μάθημα μεταπτυχιακό
το φιλί που φέρνει τα πάνω κάτω.
Όχι λόγια πόλεμος ανεξαρτησίας των κυττάρων
όπως τα κρυπτικά αρχικά γράμματα κάποιων ιερών βιβλίων
που άλλα θέλουν να μηνύσουν
κι άλλα δέντρα ιδεογράμματα όλο εκδίκηση και ανήμερα
ξεφυτρώνουν στη στροφή απότομα
να κρύψουν τους θησαυρούς της γης
να μην τους μολύνει η αδικία των δίποδων.
Μόνο το απόγευμα φτάνει για να δει κανείς αλήθειες
του καιρού το πλήρες φορτίο
το νόημα που γλιστράει σε λάθος
γιατί η νοσταλγία είναι υπόθεση ορατή.
Από την κλείδα στο αυτί περνάει πάντα,
να βρει να ριζώσει να γίνει άγιο εσύ-
κι άλλοτε και τώρα:
"Ένας τρύπιος ουρανός
ούτε μια σταγόνα δεν κρατάει.
Από παντού χρυσάφι χύνεται και πέφτει στα μαλλιά μας:
Εμείς, βέβαιοι πως είναι όνειρο, φιλοσοφούμε".
Εκτός βέβαια κι αν δείξουμε επιτέλους
Την ταπεινότητα που μας έμαθε το βρύο
ή έστω λίγη από τη σοφία του Γκαίτε.
"Ο κόσμος ανήκει σε όσους ξέρουν να περιμένουν".

Από παλαιότερα φύλλα ημερών ψαλιδίσματα
τεμάχη, ψίχουλα, στην ανάγκη τα πάντα
που θέλει το κορμί για να ξεπεράσει με δόξα
κι αυτή τη νύχτα γενναίο, αλλά με προδοσία ραγισμένο.