Ντυμένη με τη δόξα
της πρώτης αρχοντιάς της
που είναι η Γύμνια της,
κατέρχεται χωρίς
περιστερά στο χέρι,
στο στήθος πεταλούδα.

Μικρή τη βίασε ο προστάτης
(τρεις μάλιστα φορές)
από καθήκον στις αρχές του.

Κοιτούσαμε· το κινητό μας
ως εξ ενστίκτου απαθανάτιζε.

Ήσουν και συ εκεί.
Θυμάσαι που σε ρώτησα,
τι κάνουν τα παιδιά σου,
αν ανεστήθη ο άντρας σου,
αν έλαβες και την περγαμηνή της Υπατίας.

Θαρρώ πως αποκρίθηκες:
«Τι ευεργετικός ο υετός
που δίνει στα ποτάμια τη γραμμή
κι ανοίγει δρόμο στο διαβάτη!
Κανένα σφάγιο δεν περνάει
από τα χάδια τ’ ουρανού του».

Γάλα πολύ στην αμμουδιά
ετοίμαζε την έξοδο
της Εξαισίας, ντυμένης με τη δόξα.
Τα θερινά της μάτια μελετούσαν
κάθε καλό επί Γης.

Φαντάζομαι φαντάζονταν ότι μπορούμε,
καθώς αυτή, να κάνουμε πατώντας
σε ράχη δελφινιού παρόμοιο σέρφινγκ.

Γιομάτη με χυμούς που λαχταρούσαν
οράματα και τρυφερούς ανθρώπους,
ήρθε σε μας, τη δόξα της ντυμένη.

Τόσο πολύ το φως της, που αποστρέψαμε
το πρόσωπό της από μας.
Η νήσος
πολύ απείχε απ’ το θησαυρό της.