Τώρα το καλοκαίρι, που πάει να γίνει φθινόπωρο,
και σκορπίζεται στη γειτονιά κυρίως τη νύχτα
εκείνη η αναζωογονητική δροσιά,
απ’ τη βεράντα του απέναντι σπιτιού,
ακούγεται «Ο Απόκληρος» του Βασίλη Τσιτσάνη.

Πολύ παλιά, στον ίδιο χώρο,
συγγενείς και φίλοι μεθούσαν απ’ τη χαρά
και τη ζωντάνια του γλεντιού
μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Με τον χρόνο όμως φύραναν οι επισκέπτες,
σκορπίστηκε η μεγάλη οικογένεια,
μερικά μέλη της χάθηκαν για πάντα,
οι επισκέπτες άλλαξαν φίλους και στέκια.
Έμεινε μόνο το μοναχικό αντρόγυνο
να κάθεται τ’ απογεύματα πίσω απ’ τα κάγκελα
της βεράντας και να χαιρετάει τους περαστικούς.

Από πέρσι ο σύζυγος, που υποφέρει από καρκίνο,
έγινε αιτία να ξανακούσουμε τον Τσιτσάνη
ειδικά εγώ, ο σπουδαγμένος στη Δύση,
με τα πολλά πτυχία και τους άχρηστους τίτλους.

«Ο Απόκληρος» μου φέρνει στο νου
τη νεότητά μου, και όλα όσα πλήρωσα
με αντικαταβολή εξαιτίας της έπαρσής μου,
όταν ξεσπούσα χωρίς λόγο κι αιτία
πάνω σε αθώους και ανυπεράσπιστους.

Το τραγούδι με λυτρώνει βαθιά
και καμιά σκιά δε με συνταράσσει πια –
μια ηρεμία νιώθω, ένα μαλάκωμα ψυχής,
που ουδέποτε ένιωσα για συμφωνία
μεγάλου μουσουργού της Δύσης.

Χτες όμως, με το άκουσμά του ρεμπέτικου,
ξέσπασα σε λυγμούς,
έτρεξα μέσα στο δωμάτιο της μητέρας
που υποφέρει επτά χρόνια από άνοια
και της φίλησα τα χέρια.