Κουράστηκα να μετρώ νεκρούς.
Ακούω μόνο αριθμούς.
Κάθε μέρα, μήνες τώρα,
εδώ, στης Βαγδάτης την ενδοχώρα,
τα αυτιά μου ακούνε ψυχρούς αριθμούς.
Χθες πενήντα άμαχοι και δέκα φαντάροι.
Σήμερα τόσοι και τόσοι και εννιά παιδιά.
Οι αισθήσεις μου δε δουλεύουν πια.
Πέτρινο και ανέκφραστο το πρόσωπό μου,
σαν εκείνο των προσφύγων.
Ολημερίς διαβαίνουν τον δρόμο για το πουθενά.
Πάνε και έρχονται στη χαλασμένη δημοσιά.
Αναζητούν λίγο νερό, λίγο ξερό ψωμί,
με συντροφιά τον ήλιο, το καυτό αέρι,
τον θάνατο, που από στιγμή σε στιγμή
αγριεύει ξάφνου και ψυχοκλαδεύει.
Γι’ αυτούς δεν άκουσα αριθμούς.
Ποτέ δε γίνεται λόγος για ζωντανούς νεκρούς.
Τους βλέπω μόνο,
σκιές αργόσυρτες, βουβές, μελαγχολικές
και ακούω τα παιδιά
μέσ’ στου πολέμου την καταχνιά
να γελούν καμιά φορά.
Να γελούν ακόμα!
Αναρωτιέμαι τότε:
Πώς θα’ ναι εκείνη η μέρα
που δε θα ακούω αριθμούς;
Πώς θα περάσει εκείνη η μέρα
δίχως πρόσφυγες, χωρίς νεκρούς;
Μπορεί και να μου κακοφανεί,
τώρα που συνήθισα στη σιωπή.
Τώρα που `μαθα
να μη χαμογελώ, να μην αντιμιλώ.
Τώρα που είμαι ένας σοβαρός και ευυπόληπτος κύριος.