Μία θερμὴ τοὺς ἀντάμωσε ἀγάπη,
'Ποῦ κανένας ποτὲ δὲ θὰ σβήσῃ·
Τ’ ἄγριο ξίφος τοῦ Τούρκου, τ’ Ἀράπη
Πάντ’ αὐτοὺς ἑνωμένους θὰ βρῇ·
Μήτε θέλει σκληρὰ τοὺς χωρίσῃ
Τῆς Εὐρώπης τουρκόφιλο γράμμα·
Ἢ θὰ ζήσουν ἐλεύθεροι ἀντάμα,
Ἢ `ς τὴ μάχη θὰ πέσουν μαζῇ.


Τ’ ὡρκισθῆκαν· μὲ βία καὶ μὲ πλάνη
Τέτοιον ὅρκο νὰ πνίξῃ ζητάει
Τὸ χλωμό, τρομασμένο Διβάνι,
Μήπως πέρα `ς τὴ Δύσι ἀκουσθῇ.
Ἀλλὰ ξάφνου τ’ ἀέρι βροντάει,
Ἀντηχῶντας καὶ κάτου `ς τὸν ᾅδη·
Τρέμει, ἀνάφτει, πετιέται τ’ Ἀρκάδι
Τέτοιον ὅρκο τοῦ κόσμου νὰ `πῇ.


Μὲ ταῖς φλόγαις ὁ κρότος ἐχύθη
'Σ τὴ μίαν ἄκρη τῆς γῆς καὶ `ς τὴν ἄλλη·
—Ζήτω! ζήτω!—ἀναρίθμητα στήθη
Ἐφωνάξαν ὥς τ’ ἄστρα παντοῦ.
Τι θὰ πράξουν τῆς γῆς οἱ Μεγάλοι;
Τι `ς τὸ νοῦ τους κρυφὰ μελετοῦνε;
Μὲς τὰ κρύα σωθικὰ δὲν ἀκοῦνε
Μήτε σπίθα τ’ ἐνδόξου Ἀρκαδιοῦ;