Τὴ βουλή τους, λαχτίζοντας, τώρα
Ἡ γυναῖκα τῆς Κρήτης προσμένει,
Ὅπου λύσσα τοῦ Τούρκου αἱμοβόρα
Νὰ ξεφύγῃ ἐδυνήθη κρυφά.
Θὰ γυρίσῃ `σὲ λίγο ἡ θλιμμένη
Τὸ Σταυρὸ ν’ ἀγναντέψῃ `ς τὴν Ἴδα;
Ἢ θ’ ἀκούσῃ—δὲν ἔχεις πατρίδα—
Νὰ τῆς σφάξῃ τὴ μαύρη καρδιά;


Ἀλλὰ πῶς κάθε φόβο καὶ λύπη
Τώρα ξάφνου πετάει `ς τὸν ἀέρα;
Πῶς γενναῖοι καὶ χαρούμενοι χτύποι
Τῆς ταράζουν τὰ στήθη μὲ μιᾶς;
Ὦ τῆς δόξας ἀθάνατη `μέρα,
Εἶσαι σὺ, `ποῦ προβαίνοντας πάλι,
Μέγα θάῤῥος, ἐλπίδα μεγάλη
Μὲ μίαν αὖρα μονάχη ξυπνᾷς!


Ἂς ἀνθίσουν τὰ πλάγια κ’ οἱ κάμποι
Κατὰ τ’ ἄστρο ποῦ ὁλόχαρο βγαίνει!
Τὸ στεφάνι τῆς δόξας του λάμπει,
Καὶ ἀπὸ φῶς πλημμυρίζει τὴ γῆ·
Ταῖς ψυχαῖς τῶν Ἑλλήνων θερμαίνει,
Ἀλλὰ τόση ἔχουν φλόγα κ’ ἐκείναις,
'Ποῦ ἀναδίνουν `ς τοῦ ἡλίου ταῖς ἀχτῖνες
Ὅση ἐκεῖθε λαβαίνουν ζωή.