Ἐνω τ’ ἄνθη τῶν κήπων μας θάλλουν
Καὶ μυρίζουν τὰ δένδρ’ ἀνθισμένα,
Εἰς τὰ φύλλα τοῦ δάσους κρυμμένα
Λυπημένα— τ’ ἀηδόνια πῶς ψάλλουν;

Τῆς μολπῆς των ὁ θρῆνος πληγόνει,
Χαιρετοῦν ἀδελφὴν ποῦ τ’ ἀφίνει,
Ὤ, μὴ φεύγῃς! ἀνθίζουν οἱ κρίνοι,
Ἡ γαλήνη— τὸ κῦμα χρυσόνει.

Χελιδόνας ὁρῶν ἀντικρύ μου,
Ἦλθον πάλιν, στενάζω μὲ πόνον·
Ὤ, τὰς βλέπω καὶ κλαί’ ἡ ψυχή μου,
Ἡ καλή μου— δὲν φαίνεται μόνον.

Ἀμβροσίαν τὸ ἔαρ ἐκχύνει
Εἰς τοῦ δάσους τ’ ἀτίμητα κάλλη·
Ἀηδόνων φωνὴ τὸ καλλύνει,
Ἀλλ’ ἐκείνη— συγχρόνως δὲν ψάλλει.

Τὰ πτηνὰ περιΐπτανται λάβρα
Μαγικοῦ ὡσὰν κάτοικα κόσμου...
Μορμυρίζει ματαίως ἡ αὖρα·
Ὅλα μαῦρα— παρίσταντ’ ἐμπρός μου.

Μυροβόλα φυτὰ τριγυρίζουν
Τὸ κρυστάλλινον νᾶμα τῆς κρήνης,
Ὅλα κύκλω μου μόσχον μυρίζουν...
Τι ἀξίζουν— ἀπούσης ἐκείνης;