Σ’ ένα δρόμο με λεύκες, στη σκιά
της σελήνης,
κάθε βράδυ πικρίζουν τα φιλιά
που μου δίνεις.
Σε μια θήκη φυλάω της ζωής τα κομμάτια,
των ανθρώπων τις τύχες και του χρόνου
τα μάτια.

Θυμάμαι, τις κραυγές του αιώνα.
Θυμάμαι, στην καρδιά του κυκλώνα.
Θυμάμαι, μεσ’ απ’ άλλες ζωές.
Θυμάμαι, και του αύριο το χτες
Θυμάμαι, των αγγέλων ευχές.
Θυμάμαι, της μαμάς συμβουλές.
Θυμάμαι, μεσ’ απ’ άλλες ζωές.
Θυμάμαι, και του αύριο το χτες.
Θυμάμαι ...
Κουρασμένη σιγή σαν ταξίδι στ’ αστέρια,
σαν θανάτου πνοή στης ευθύνης τα χέρια.
Είμαι τόσο μικρή κι ας έχω σημάδι,
του Θεού ενοχή του ανθρώπου σκοτάδι.

Θυμάμαι ...

Το ποτήρι γεμίζει με κρασί και με στάχτη,
σκίζω άρθρα του Φρόιντ και πηδάω
το φράχτη.
Νευρικά περιμένω σ’ αποβάθρες να φύγω,
μεσ’ τ’ αμπάρια του νου επιβάτης για λίγο.