Η Μούσα μου τις λάσπες δε φοβάται,
γι’ αυτό συχνά-πυκνά και στιχουργεί
χωρίς πολύ-πολύ να συλλογάται
αν ευγενές το Θέμα προς γραφή
ή αν θα δυσαρεστήσει τη Σχολή·
κρατώντας το δικό της μετερίζι,
τρυφερεμένη κι άλλοτε σκληρή,
τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

Η Μούσα μου τ’ ανθρώπινα θυμάται,
για τους Θεούς δεν νοιάζεται πολύ,
κι αν στα ελαττώματά της προσμετράται
και τ’ ότι γοητεία τής ασκεί
συχνά το χθαμαλό απ’ τη Ζωή,
ανέμελη όλο παίζει και σφυρίζει·
η Μούσα μου, κοπέλα και παιδί,
τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

Γυναίκα – κι απ’ τα χώματα εφορμάται,
γι’ αυτό και ακόπως τόσο αδιαφορεί,
αν με μισό το μάτι την κοιτάτε
όσο πατούν τα πόδια της τη Γη,
όσο απ’ τις λάσπες δύναμη αντλεί,
όσο μπορεί εν Χρόνω να γνωρίζει·
και μες στα ρυπαρά ερωτική
τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

Κι η Μούσα μου με πείνα αληθινή
τίποτε ανάξιό της δεν λογίζει·
αυτό ακριβώς που της αναλογεί
από το ακάθαρτο του κόσμου αγγίζει
και Γλώσσα της το κάνει ευθύς, γιατί
τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.