Περιφέρονταν από πόλη σε πόλη.
Σε έρημα θέατρα καταγώγια.
Το ρεπερτόριο ανεξάντλητο
παραλλαγή στο ίδιο έργο.
Κάποιος τυφλός γέρος έψαχνε τη μοίρα του
κάποιος κάπου έκανε μια ερώτηση
κάποιος κάπου δεν το άντεχε
ένα τέλος τέλειωνε
ένα πεπρωμένο πέτρωνε.
Στα σκηνικά υπήρχε πάντα
μία λάμπα που τρεμόσβηνε
κι ένα γραμμόφωνο που έπαιζε
ένα φθαρμένο τραγούδι εγκατάλειψης.
Αυτή ήταν πρωταγωνίστρια
μόνο που πάντα έπαιζε ρόλους δεύτερους
συνήθως ενός δέντρου που στο τέλος καίγεται
μιας γυναίκας που μεταφέρει ένα φλιτζάνι τσάι
μίας τουλίπας που αναδύεται μες το σκοτάδι.
Οι άλλοι ηθοποιοί ήταν άντρες
Ένας Δον Κιχώτης
φορούσε πανοπλία και έκανε τον ιππότη
άλλος στοχαστικά παρίστανε τον Άμλετ
μύριζε ένα λουλούδι και σκεφτόταν
άλλοι ήταν πυγμάχοι
που πάλευαν στο ρινγκ
πολλές φορές ο υποβολέας
απήγγειλε ποιήματα
κάποιοι μάλωναν εικονικά
και κάποιοι αυτοκτονούσαν
από χάρτινα μπαλκόνια.
Όλοι όμως ανεξαιρέτως
φορούσαν την ίδια μάσκα
που ο ένας ευγενικά παραχωρούσε στον άλλο
στα παρασκήνια.
Ώσπου μια μέρα ένας από τους θεατές
ανέβηκε στο πάλκο
έστησε μία καρέκλα απέναντί της
και την κοίταξε στα μάτια.
-«Μου χρωστάς μία απάντηση», της είπε.
-«Σε ποια ακριβώς ερώτηση», ρώτησε έκπληκτη αυτή.
-«Μπορείς να αγαπήσεις τόσο»
«που να μη σε νοιάζει αν αγαπηθείς;»
-«Από ποιο έργο είναι αυτό»
αναρωτήθηκε πανικόβλητη αυτή,
«που είναι η μάσκα που πρέπει να φοράς,
με ποιο τρόπο θα με κάνεις να πονέσω,
θα μαχαιρωθώ ή θα πάρω δηλητήριο
θα φύγω με ένα τρένο μέσα στην ομίχλη
ή θα με εγκαταλείψεις μέσα σε κουκλόσπιτο;»
Ο άντρας όμως δεν απάντησε.
Κατέβηκε από την σκηνή και προχώρησε στην έξοδο.
Η γυναίκα έμεινε για λίγο μετέωρη
έβγαλε το φόρεμα με τις δαντέλες
σκούπισε την πούδρα από το πρόσωπο
πέταξε τα ψηλοτάκουνα παπούτσια
και τον ακολούθησε.
Πίσω τους τα σκηνικά κατέρρευσαν
με θόρυβο.

Μη με ρωτάτε αν πιστεύω στα φαντάσματα

Μη με ρωτάτε αν πιστεύω στα φαντάσματα.
Κάποτε τα ξημερώματα
την γαλακτερή ώρα της διαύγειας
ακούω ένα μωρό να κλαίει στο σαλόνι
φοράει σκουφάκι και καλτσάκια
το παίρνω αγκαλιά
κι αυτό βυζαίνει
με την αθωότητα
αυτού που ποτέ του δεν υπήρξε.
Άλλοτε χτυπάει η πόρτα.
Ανοίγω και είσαι εσύ τεσσάρων.
Έχασες τη μάνα σου
φοβάσαι και κρυώνεις.
Πάω να σ’ αγκαλιάσω
μα μετά θυμάμαι
πως πενήντα χρόνια αργότερα
θα μου ξεριζώσεις την καρδιά.
Το χέρι μένει μετέωρο στο πόμολο.
Κάποιες φορές ξυπνώ
και βλέπω μια γυναίκα στο δωμάτιο.
Είναι γυμνή, κάθεται ανακούρκουδα
και ταλαντεύεται μπρος πίσω ρυθμικά
ακούω το βουβό της ουρλιαχτό,
μου μοιάζει και όλο θέλω να ρωτήσω
να καταλάβω ίσως το γιατί,
μόνο να γράφω, λέει, αυτό μου φτάνει
και χαράζει με μία λεπίδα τον καρπό.
Τώρα τελευταία
με πλησιάζει έξαφνα ένας άντρας από πίσω.
Τα χέρια του μυρίζουν πορτοκάλι.
Μου χαιδεύει το σβέρκο, την πλάτη, τα μαλλιά.
Ξέρω πως κάτι θέλει να μου πει
όμως η φωνή του περνάει μέσα από κοχύλι
και άμμος πια σκορπίζεται στο πάτωμα.
Γι αυτό μην με ρωτάτε αν πιστεύω στα φαντάσματα.
Ρωτήστε με αν υπάρχουν ζωντανοί.