Η φύσις είναι σαν μεγάλο συντριβάνι
Θέμε δε θέμε πάμε πάντοτε με τα νερά της
Κάποτε δένουμε τους μπόγους μας στη ράχη μας
Κ’ έτσι καταδυόμεθα στον ύπνο
Όπως οι κώδωνες των βουτηχτάδων
Μέσ’ στους βυθούς των ομφαλών της θάλασσας
Ψάχνοντας ερευνώντας βρίσκοντας
Πόθους εν εγρηγόρσει σαν πυκνά κοπάδια
Που αναμιγνύουν τις κραυγές των με λουλούδια
Στην πιο βαθειά χλωρίδα των βυθών
Όπως και επί της γης και στα λειβάδια
Όταν παραμερίζοντας τους ίσκιους τρέχουμε
Προς τις ψηλότερες κορφές μας
Απ’ όπου βλέπουμε «a perte de vue» τον κόσμο
Ή προς σημεία σύδενδρα κοντά σε ακτές
Όπου παιδιά με χαϊμαλιά στο στήθος
Παίζουν γυμνά και πέφτουν στα δίχτυα των ψαράδων
Με πλήθος χαρούμενες φωνές που μοιάζουν με αντιλάλους
Των ιαχών των Αχαιών προ των τειχών της Τροίας.