Έτσι πεθαίνουν οι φυματικές αγάπες:
Με στυλ, με αέρα αριστοκρατίας,
Ακριβά σεντόνια βουτηγμένα
Σ’ ακόμη πιο ακριβά αρώματα της ανατολής.
Του μυστηρίου.
Στο προσκεφάλι τους ο εκπαιδευμένος να περιμένει τη γιατρειά.
Τι φριχτή αρρώστια αλήθεια!
"Η αγάπη σας ένα επικίνδυνο πέρασμα"
Πόσο μπορείς να ζήσεις σε βιβλία;
Κατασκοπεύει η ανάγκη να κρατήσεις τη δόξα.
Έχει δόξα η λέξη; Ή μήπως το ποτάμι;
Ή ο ήλιος; Ή το Παρίσι; Το όνομα;
Τελικά, αν η λέξη κρύβει τον ρομαντισμό,
τότε δεν υπάρχει στην οικουμένη τίποτα πιο πεζό απ’ αυτόν.
Όπως αυτός που εκπαιδεύτηκε
-τίποτα πιο πεζό-
να κοιτά κάθε κυρία με καμέλιες
περιμένοντας ν’ αλλάξουν χρώμα.
Λευκό κι ύστερα λίγες μέρες κόκκινο.
Τι σινιάλο!
Οι φυματικές αγάπες αργοσβήνουν.
Με κάθε ανάσα ξεφτίζουν.
Σταθερό στέκεται το ταρακούνημα,
η ταλάντευση στο σχοινί του ρεαλισμού.
Τουλάχιστον, η διήγηση -όπως σ’ όλα τα παραμύθια-
ποντάρει σε μια κάποια αιωνιότητα.