Κοίτα τις σιωπηλές κορφές των δέντρων
πως χαϊδεύουν το στερέωμα απόψε!
Μας κατάπιε η αγκαλιά της νύχτας,
η πλάση μιλά μέσα απ’ τα μάτια μας,
εάν δε με κοιτούσες εσύ
το στερέωμα δε θα είχε μέλος.
Τ’ άστρα είναι ποτάμια του χρόνου
πλημμυρισμένα απ’ το τραγούδι των ανθρώπων,
άκου στην σιωπή τα χέρια μας,
δεν υπάρχει άνοιξη που δεν τραγούδησε το χάδι στο κορμί μας,
δεν υπάρχει ιδρωμένο καλοκαίρι
που δε σφίξαμε κατάσαρκα,
μήτε άνεμος αναστεναγμός
που δεν υγράνθηκε στη λευκή ανάσα της ψυχής μας.
Κοίτα τις απαλές κορφές των δέντρων
μιλούν για εμάς με το στερέωμα απόψε.