Ωραίος που ήταν!
Ξανθογάλανος.
Ξεχωρίζει απ’ τους άλλους στημένους
με τα άσπρα του μάτια•
τότε το φως δεν είχε χρώμα.
Είχε τσακίσει το χαμόγελό του
απ’ το πολύ μπες-βγες
ανάμεσα στον εαυτό του και τα πράγματα,
τα φριχτά πράγματα
που κάνουν άνθρωποι σ’ ανθρώπους.
΄Ένα σκοινί του έδενε το παντελόνι.
Στη θέση της γραβάτας
ένα σκοινί φορούσε στον λαιμό,
εύχρηστο για το σύρσιμο σε ματωμένα χνάρια.
Η μοίρα του περίσσεψε απ’ τη ζωή του,
εισχώρησε και στις ζωές των απογόνων του:
και τον πατέρα μου τον έσυρε η Ανάγκη
ανάμεσα σε χάσματα,
άνοιξε μέχρι κι η στέρεη γη.
Εγώ επιμετρώ λόγια και λόγια
σαν κομποσκοίνι προσευχών
για όσους σύρθηκαν
και σύρονται
και θα συρθούνε.