Ήταν άνοιξη και Πάσχα,
τα κρινάκια ανθίζανε,
κι όσοι δε γιορτάζαν μόνοι
ζούσανε κι ελπίζανε.
Πάνω στα στεγνά μου χείλη
τα φιλιά μαραίνονταν,
πέντε μήνες χωρισμένοι
δέκα χρόνια φαίνονταν.

Ανοιξιάτικο αεράκι
απ’ τον κόσμο μ’ έπαιρνε
κι όπως το κομμένο φύλλο
μες στους δρόμους μ’ έσερνε.
Απ’ τα λόγια που μου είπες
ένα "φεύγω" σώθηκε,
μαύρη πίκρα σαν μελάνι
στην ψυχή μου απλώθηκε.

Ήταν άνοιξη και Πάσχα,
τα κρινάκια ανθίζανε,
κι όσοι χάθηκαν στα ξένα
στην καρδιά γυρίζανε.
Κι έτσι πέρασες στη μνήμη
και τραγούδι σ’ έκανα,
είμαι ζωντανός ακόμα
μα για σένα πέθανα.