Χρόνος από Κέρκυρα
Με φωνές τριφυλλιών
Ζωφόρους ελαιώνων
Κεφαλομάντηλα ανθρώπινων δασών που αχνίζουν
Μού `χε για το μέλλον προδιαγράψει :
«Πρέπει απ’ την έδρα σου να λοξοδρομείς
Αφιονίζοντας το δελτίο σου
Λησμονώντας το σύλλογό σου
Παίζοντας μ’ άλλα χρώματα
Αντίθετα τόσο
Σαν να μην ήσουν παίκτης καν
Αν θες το έμβλημά σου ακηλίδωτο
Ν’ αχτιδίζει στο γήπεδό σου.»

Ακολουθούσε, έτσι πράττοντας,
Στα σωθικά μου η πίστη και η φύση
Γεμίζοντας σβώλους του νου μου το έλατο
Βρέχοντας στάνες την ψυχή μου

Ισχύει το «πιστεύω»,
μα ο ύστερος χρόνος ξεσκεπάζει
το ισοκράτημα των πράξεων,
τ’ απότιστα φύλλα των ανθέων :

χάνει και πάλι ο αέρας !