Στο τρένο, ένα μωσαϊκό ανθρώπων

της γραμμής Πεκίνου-Λάσα,

το υγρό καλοκαίρι του 2008,

χιλιάδες μίλια μακριά

από τη στοργή σου

να χαράσσει βαθιά τη μνήμη.

Βουνά εθισμένα στην αιώνια κατοχή

των παγετώνων,

αιχμηρές κορυφές που δείχνουν προς τον ουρανό

τις θεαματικές πτήσεις των αετών,

άγνωστα οροπέδια, γαλάζιες λίμνες,

γιακ5 που βόσκουν υπό το βλέμμα του Θεού,

σημαίες προσευχής πολύχρωμες

πνέουν στη φορά του ανέμου,

έως ότου, εντελώς ξαφνικά,

μπαίνοντας το τρένο σε πλαγιά απόκρημνη,

πίσω απ’ τα θολά τζάμια,

η γνωστή κοιλάδα της λίμνης Ναμτσό, 6

όπου άλλοτε

η ευτυχία άλλαζε για χάρη μας

πλήθος χρώματα και διαθέσεις.

Να κλείσω και πάλι τα μάτια

κι ας γίνει ο ψίθυρος ιαχή.

Θεία γη,

που πάτησαν τα πόδια

του πιο δεινού περιπατητή,

άνθος της χθεσινής λαχτάρας,

μάτι θολό μπόρας,

ιερή όχθη που με δέχτηκες,

κοίταξε ξανά πάνω στην παγωμένη,

διάφανη επιφάνεια.

Εδώ κάτω κείμαι, στο βυθό,

χρόνους οκτώ,

και με την άμμο

σκεπάζω

το κορμί μου.