Οι άνθρωποί μου, τόσο όμορφοι, σαν το χιόνι,
λευκοί, αγνοί ακόμη.
Όσο είναι απάτητοι, παγεροί μοιάζουν στη αρχή,
μα αν σε αφήσουν να τους αγγίξεις θα δεις πως οι καρδιά τους καίει σαν φλόγα,
δείχνουν σκληροί, γιατί λίγο έλειψε να γίνουν πάγος,
μα είναι τόσο μαλακοί, οι δικοί μου είναι χιόνι.
Πέφτουν από ψηλά σε ελεύθερη πτώση, από πολύ ψηλά,
γίνονται παράδειγμα, όλοι τους κοιτούν
και όταν φτάσουν χαμηλά μένουν ακίνητοι, έχουν τελειώσει το έργο τους.
Και αυτοί οι άνθρωποι επιτρέπουν σε εμένα,
έναν τόσο σκληρό, άχαρο, τρομακτικά ογκώδη, βρωμικο βράχο,
να πέφτω πάνω τους στην πρώτη μου αναταραχή,
να φέρνω ταραχή και σε αυτούς,
πέφτω πάνω τους και τους λιώνω,
τους βρομίζω,
τους παίρνω μαζί μου, τους κουβαλάω τρέχοντας ασταμάτητα στην κατηφόρα,
πολλές φορές προς τον γκρεμό και την τελευταία στιγμή, πάντα σωζόμαστε.
αυτοί δεν παραπονιούνται και ας κουβαλάω κάθε μέρα όλο και πιο πολλούς
και ας πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο και ας καταλήγουμε φορές φορές χιονοστιβάδα,
αυτοί δεν βάζουν άχνα.
Εύχομαι αν κάποτε φτάσουμε κάπου,
τότε να είναι ωραία, για όλους
και αν δε φτάσουμε πουθενά ποτέ και αν κάποια στιγμή πραγματικά πέσουμε στον γκρεμό,
εύχομαι να ακούσω, "δεν πειράζει, τι όμορφο ταξίδι".