Πρώτος Δρόμος: Δείξαν αριστερά
τις σκάλες Ποτέμκιν, διακόσια
σκαλοπάτια να κατρακυλήσει
το καροτσάκι της Πρωτοπορίας,
το ξαπλωμένο πέτρινο λιοντάρι να βρυχάται,
η ομίχλη να σκεπάζει τις αστραπές
πέρα στους κήπους με τα χάλκινα
συμπλέγματα των εργατών και τα σίδερα,
εκεί που θάψαμε την δακρυδόχο
πατώντας την στριφτά στο κοκκινόχωμα.

Δεύτερος Δρόμος: Φάνηκε αριστερά,
προς το βασίλειο της γενιάς του Αρνούλφου,
Ναΐτες τραπεζίτες να κονταρομαχούν
με την Ηγεμονία,
δίπλα, στου Πάδου τα λιβάδια,
οι προτομές του Όλμο και του Αλφρέντο,
κει που ξεχάσαμε τ’ αμπέχονο
με τα παράνομα ραμμένα στη φόδρα.

Τρίτος Δρόμος: Αριστερά παρακαμπτήριος
και δεξιά μεθοδικά,
φαβιανές πινακίδες να ρυθμίζουν
την κυκλοφορία και τις αναδιανομές,
στις αυλές των Οίκων Αξιολόγησης,
αντί προτομών, προβολές εικονικής πραγματικότητας
των Διαχειριστών της Χρονιάς,
εκεί που, ώριμοι επιτέλους και νηφάλιοι,
κερδίσαμε κουπόνι μετοχής
σε κλήρωση γι’ απόδραση λιγόλεπτη
στην φοινικόνησο του εμιράτου.

Δρόμοι που χαράξαν οι θεοί
—γεωγλυφικά της Νάζκα—
στρωμένοι πλατανόφυλλα μανιφέστα,
χρώμα οκτωβριανής οξείδωσης,
τρεις τέσσερες χρυσές ανταύγειες,
εδώ κι εκεί.

Κάποτε συμφωνήσαμε
να λιώσουμε το μέταλλο των κανονιοφόρων
και να στήσουμε στηθαία στέρεα,
σε δρόμους δικούς μας ανάριθμους,
ευρύχωρους για των πολλών τις ιδιοτροπίες,
η χάραξη καταδίκη μας,
κι ας είναι καταδίκη μας,
κι οι στροφές ανοιχτές
σαν τις αγκαλιές μας.