Περπάτησα ώρες επάνω στα φώτα

της άγρυπνης Αθήνας

μέσα σε στροβίλους καπνού

και αίματος

φορώντας το ξεχασμένο σου

πανωφόρι.


Αφέθηκα στα φιλιά

αγνώστων

κι έκανα έρωτα στα σκοτεινά

σοκάκια

δίπλα στα στέκια των περιθωριακών.


Έκαψα το τελευταίο μου χαρτονόμισμα

ως ένδειξη ελευθερίας

και πήρα δανεική την δόση του τυπά

με το ωραίο χαμόγελο.


Κι όλα αυτά

για να μη σε χάσω.

Σε θέλω έστω και μέσα στην θολούρα

των χημικών κοκτέιλς

να γρατζουνάς την κιθάρα του Χέντριξ

και να μου μιλάς ασταμάτητα

για το Woodstock που θα κάνουμε

στο βουνό

να τρέμεις τη μαύρη πεταλούδα

κι εγώ να σου τραγουδώ το νανούρισμα του Λόρκα

για να ξορκίσω το κακό

η Τζάνις να χτυπά τα μηλίγγια μας

σε ρυθμό αμφεταμίνης

κι εμείς μέσα στο χορό της αρχέγονης

ηδυπάθειάς μας

να ποδοπατάμε το καπέλο του Μπόμπ Ντήλαν.


Απόψε που το φεγγάρι φοβήθηκε

την τόση ακατέργαστη φαντασία μου

εγώ σκοράρω στην τελευταία ακέραιη φλέβα

το δηλητήριο που θα γεννήσει ξανά λίγο

γκριζοπράσινο από τα μάτια σου

επωφελούμαι από τον θάνατό μου

για μερικές σταγόνες ζωής πριν την λήξη


σε θέλω έστω κι ως θάνατο μεταμφιεσμένο

σε αρχάγγελο της γλυκύτατης κόλασής μου.